பாரதிராஜா.. எனது முதல் கதாநாயகன்

பின்பு, பல வருடங்கள் கழித்து, இயக்குநர் மனோபாலா எனக்கு நெருக்கமான நண்பராக ஆனப் பிறகு, பல முறை, பல இடங்களில் நான் பாரதிராஜாவை சந்தித்திருக்கிறேன். ஏதோ ஒரு கணத்தில், என்னை, அவர் என்னை தனது நெருங்கிய உள் வட்டத்தினுள் அழைத்து அமர்த்திக் கொண்டார். என்னை எப்போது, எந்த சூழ்நிலையில் பார்த்தாலும், வாடா! திருவண்ணாமலை தாதா என்று அருகில் அழைத்து நெருக்கமாக கட்டி அணைத்துக் கொள்வார். அத்தனை நெருக்கத்தில் அவரின் உள்ளே இருந்த அந்த முரட்டுக் குழந்தையை பல முறை கண்டு ரசித்திருக்கிறேன்.

1996ஆம் ஆண்டின் ஏதோ ஒரு நாள் இரவு பாரதிராஜா என்னை அவருடன் ஒரு விருந்துக்கு அழைத்து சென்றார். அது, நடிகர் ப்ரகாஷ்ராஜின் வீடு. அப்போது, இருவர் திரைப்படம் வந்திருக்க வில்லை. ப்ரகாஷ்ராஜ் எங்கள் அனைவரையும் வரவேற்று, உற்சாகமாக கையில் மதுக் கோப்பையுடனும், சிகரெட்டுடனும் உலவிக் கொண்டிருந்தார். ஒரு அறையில், அங்கு வந்திருந்த பத்திரிக்கையாளர் சுதாங்கனுடன், பாரதிராஜா ஏதோ தீவிரமாக விவாதித்து கொண்டிருந்தார். நானும், மனோபாலாவும் அறையை விட்டு வெளியே வந்த போது ப்ரகாஷ்ராஜ் தனது கைக் குழந்தையை தூக்கி வைத்துக் கொண்டு யாருடனோ தீவிரமாக பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

அவர் கையில் சிகரெட்டுடன், குழந்தையை வைத்துக் கொண்டு இருந்தது எனக்கு பெரும் உறுத்தலாக இருந்தது. எனக்கோ ப்ரகாஷ்ராஜ் அப்போதுதான் அறிமுகம். எனவே, நேராக பாரதிராஜாவிடன் சென்று ஒரு சிறுவனைப் போல முறையிட்டேன். என்னுடன், ஒரு புயலைப் போல வெளியே வந்த பாரதிராஜா, ப்ரகாஷ்ராஜை அழைத்து, ஒன்று சிகரெட் பிடி, அல்லது குழந்தையை தூக்கு. இரண்டையும் ஒன்றாக நாங்கள் சினிமாவில் கூட காட்ட மாட்டோம் என்று சற்றே கோபமாக சொன்னார். பதறி போன ப்ரகாஷ்ராஜ் தனது மனைவியிடம் குழந்தையை கொடுத்தவர், நாங்கள் உணவருந்தி முடித்து வெளியே செல்லும் வரை புகை பிடிக்கவுமில்லை.

அன்று இரவு, பாரதிராஜாவை அவரின் வீட்டில் விட்டு கிளம்பும்போது, என்னை அழைத்தவர் அத்தனை பேர் அங்கு இருக்கும்போது உனக்கு மட்டும் அந்த குழந்தைதான் கண்ணில் பட்டதே! அதற்குதானடா இலக்கியம் படித்திருக்க வேண்டும் என்று சிரித்துக் கொண்டே கூறினார். எனக்கு அப்போது புரியவில்லை, அதற்கு எதற்கு இலக்கியம் படித்திருக்க வேண்டும் என்று!!

தமிழ் திரைப் படங்கள் மட்டுமன்றி ,பிற மொழி படங்கள் பார்க்க ஆரம்பித்த பிறகு, அதிலும் பல உலக திரைப் படங்களை பல பார்த்த பிறகும், என்னளவில் பாரதிராஜாவைப் போல வேறு எந்த இயக்குநரும் என்னை பாதித்ததில்லை. அவர் அளவிற்கு தமிழக மக்களிடையே பிரபலமடைந்த இயக்குநரும் இதுவரை யாருமில்லை. அவர் முகம் ஒரு பெரும் புகழ் பெற்ற கதாநாயகனின் முகத்தைப் போல மக்களால் இன்னமும் பார்க்கப் படுகிறது. அதுவும், ஒரு திரைப்பட இயக்குநராக வேண்டும் என்று கனவு கொண்டிருந்த என்னைப் போன்ற பலருக்கு அவர்தான் நிஜமான ஹீரோ.

இயல்பாகவே மிகவும் துணிச்சல் மிக்கவர் பாரதிராஜா. எப்போதும், எதற்காகவும் பிறரிடம் அடங்கிப் போக மாட்டார். ஒரு முறை அவரின் மிக நெருங்கிய நண்பர் இயக்குநர் பாலுமகேந்திராவிற்கு திரைப்பட யூனியனால் ஒரு அவமானம் நேர்ந்த போது நிஜமாகவே பொங்கி எழுந்தார். அவரின் அந்த கோபம், பல ஆண்டுகள் பழமை வாய்ந்த திரைப்பட யூனியனுக்கு மாற்றாக, தமிழ் சினிமாவிற்கு மட்டுமேயான படைப்பாளிகள் சங்கத்தை துவக்கும் அளவிற்கு சென்றது. அந்த நிமிடம் வரை அப்படி ஒரு மாற்று அமைப்பு துவக்கப் பட முடியும் என்று இதற்கு முன் இருந்த பல மூத்த கலைஞர்கள் நினைத்துப் பார்த்தது கூட இல்லை.

அந்த நாட்களில், ஒரு திரைப்பட இயக்குநராக மட்டுமே அறியப் பட்டிருந்த பாரதிராஜா, தனிப் பட்ட முறையில் எத்தனை பெரிய ஆளுமை என்பதை என்னைப் போன்ற பலர் தெரிந்து கொண்டனர். ஒரு நாள் இரவு திருவண்ணாமலையில் இருந்த என்னை தொலைபேசியில் அழைத்த பாரதிராஜா, கருணா, எனக்கு ஒரு உதவி செய்ய முடியுமா என்று கேட்டார். பதறிப் போன நான் என்ன சார், என்ன செய்ய வேண்டும் என்றேன். ஒரே நாள் பட பிடிப்பு நடத்தி முடித்தால் போதும், பார்த்திபனின் படத்தை ரிலீஸ் செய்து விடலாம். ஆனால், இங்கே சென்னையில், பாதுகாப்பாக பட பிடிப்பு நடத்தும் சூழல் இல்லை. உனது ஊரில் ஏதேனும் ஏற்பாடு செய்து தருகிறாயா என்று கேட்டார். நானும், உடனே, இங்கே அனுப்புங்கள் சார், நாங்கள் பார்த்துக் கொள்கிறோம் என்று உறுதியளித்தேன்.

எங்கள் ஊரின் எல்லா நுழைவாயில்களையும் எனது நண்பர்கள் பாதுகாக்க, எங்கள் குடும்பத்திற்கு சொந்தமான அரிசி ஆலை ஒன்றினில், பார்த்திபன் தனது படமான அபிமன்யுவை இரவோடு இரவாக எடுத்து முடித்தார். திருவண்ணாமலை அரிசி ஆலை, திரைப் படத்தின் இறுதி காட்சியில் கொடுங்கையூர் குடோனாக வந்தது, திரைப் படத்திற்கு மட்டுமே உரிய விநோத குணாதிசயம். எல்லா தடைகளையும் தாண்டி அந்த சூழலில் படம் சொன்ன தேதியில் வெளிவந்தது, பாரதிராஜாவிற்கு பெரிய மகிழ்ச்சியை கொடுத்தது. என்னை அவரின் அலுவலகத்திற்கு அழைத்து, எல்லோர் முன்பும் அவர் வழக்கம் போல கட்டிப் பிடித்துப் பாராட்டினார்.

இத்தனை வருடங்களில், அவரை நான் பல சந்தர்ப்பங்களில், பல இடங்களில் சந்திருக்கிறேன். இடைப் பட்ட நாட்களில், எனக்கு திரைப்படத் துறையில் பல நண்பர்கள் கிடைத்திருந்தாலும், அவர் அளவிற்கு என்னிடம் யாரும் உரிமையாக பழகியதில்லை என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். திரைத் துறையினை சார்ந்த எனது நண்பர்கள், மனோபாலா, பார்த்திபன், லிங்குசாமி, மிஷ்கின் போன்ற அனைவருக்குமே, பாரதிராஜா போன்ற ஒரு பெரிய இயக்குநருடனான எனது நட்பு இன்னமும் ஒரு வியப்பான விஷயமாகவே இருக்கிறது.

அந்த அபிமன்யு படபிடிப்பிற்கு பின் ஒரு முறை படபிடிப்பு நடந்த அதே அரிசி ஆலையில் அவரின் பிறந்த நாள் கொண்டாட்டத்தினை ஏற்பாடு செய்து கொண்டாடினோம். ஏறக்குறைய தமிழ் திரையுலகின் அனைத்து பிரபலங்களும் கலந்துகொண்ட அந்நிகழ்ச்சியில் அவர் மிகுந்த உற்சாகத்துடன், என்னையும், பவாவையும் தனது இரு கைகளிலும் பிடித்துக் கொண்டு வலம் வந்தது எங்களுக்கு மிகுந்த பெருமையளித்தது.

அவர் மிகவும் நெகிழ்ந்திருந்த ஒரு கணத்தில் நான் அவரிடம், சார்! என்னை முதன் முதலில் எங்கு பார்த்தீர்கள் என்று உங்களுக்கு நினைவிருக்கிறதா? என்று கேட்டேன். அவர், எங்கே என்று என்னை திருப்பிக் கேட்டார். பதினைந்து வருடத்திற்கு முன்பு பிர்லா கோளரங்கத்திற்கு அவர் வந்திருந்ததை நினைவு படுத்தினேன். மனோஜை அவர் அங்கு அழைத்து வந்திருந்தது அவருக்கு நினைவிருந்தது. அப்போது, உங்களையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஒரு ரசிகனை அழைத்து கடிந்து கொண்டீர்களே அதுதான் நான் என்றேன். என்னை சில நொடிகள் உற்று பார்த்துவிட்டு அந்த சம்பவம் எனக்கு நினைவில்லையே! என்றார். நினைவிருக்கிறது என்று சொல்லியிருந்தால் நான் நம்பியிருந்திருக்க மாட்டேன். மகா கலைஞர்கள் எதனாலும், எதன் பொருட்டும் பொய் சொல்வதில்லை.