சன்மானம்

நான் ஏழாம் வகுப்புக்கு சென்ற முதல் நாளன்று, எனது நைனா என்னை அழைத்துச் சொன்னார்! இன்னையில இருந்து நீ ஸ்கூல் முடிஞ்சப்புறம், தினமும் ஷெட்டுக்கு (எங்கள் பஸ் கம்பெனி) வந்துடணும். அப்படித்தான், எனது 12 வயதில் நான் எனக்கென தீர்மானிக்கப் பட்டிருந்த தடத்தில் காலெடுத்து வைத்தேன்.
சின்ன முதலாளி வந்திருக்கார்! உங்களோட வச்சுக்குங்க! என்று அலுவலக மேலாளரிடம் ஒப்படைக்க வில்லை! மாறாக, வொர்க் ஷாப்பின் உள்ளேயிருந்த மெக்கானிக், டிரைவர்களை அழைத்து அவர்களிடம் நைனா என்னை ஒப்படைத்த அன்று முதல் எனது வேலை, அனைவருக்கும் சில மணிக்கொரு முறை சென்று டீ வாங்கி வந்து கொடுப்பது. அப்படியே டூல் பாக்ஸ் சுத்தம் செய்வது, டயர்களுக்கு காற்றுப் பிடிப்பது என்று ஒன்பதாம் வகுப்புவரை வந்து விட்டேன்.
அப்போதெல்லாம், மாத சம்பளம் வாங்குபவர்கள் லாரி டிரைவர்களும், மெக்கானிக்குகளும்தான். மற்ற அனைவருக்கும் தினச் சம்பளம்தான். பெரும்பாலும், அவர்களில் யாருக்குமே கையெழுத்துப் போடத் தெரியாது. கையில் இருக்கும் பணத்தை எண்ணத் தெரியாது. எனவே சம்பளம் கொடுக்கும் கணக்குப் பிள்ளை மேற்கண்ட காரணத்தால், அவர் எப்போதுமே வளமாக இருப்பது வழக்கம். அவ்வப்போது நைனாவிடம் மாட்டிக் கொள்வதும் உண்டு. தொழிலாளியை ஏமாற்றுவது என்பது அவருக்கு மிகுந்த கோபம் வரவழைக்கும் பெரும் தவறு.
ஏதோ ஒரு நாள், ஷெட்டில் நைனாவிடம் வழக்கம் போல திட்டு வாங்கியதால் கணக்குப் பிள்ளை கோபித்துக் கொண்டு வேலைக்கு வராத ஒரு பொழுதில் என்னை அழைத்து அலுவலகத்தின் உள்ளே உட்காரச் சொன்னார். முதல் நாளிலேயே, கணக்கு நோட்டில் எனது முத்தான கையெழுத்தைப் பார்த்து மயங்கிப் போன அவர், நிரந்தரமாக ஒரு நாற்காலியைக் கொடுத்து, அதில் அமரச் செய்தார். முதன் முதலில் அவர் என்னிடம் கொடுத்த வேலை, எங்கள் கம்பெனியில் பணி புரியும் அனைவரின் சம்பளத்தையும் கணக்கிட்டுக் கொடுப்பதுதான்.
இப்படித்தான், எனது 13ஆவது வயதில் நான் சம்பளம் கொடுக்கத் துவங்கினேன். எத்தனையோ பேர்களுக்கு முதல் சம்பளம் கொடுத்திருக்கிறேன். சிலர், சொந்தமாக லாரி வாங்கிக் கொண்டு முதலாளியாக செல்லும் போது அவர்களுக்குக் கடைசி சம்பளமும் கொடுத்து இருக்கிறேன். எங்கள் கம்பெனியில் எழுதப் படாத ஒரு சட்டத்தின் படி, பல ஊழியர்களின் சம்பளம் அவர்களின் மனைவியின் கையில்தான் கொடுக்கப்படும்.
ஆக, என் வாழ்நாள் முழுக்க சம்பளம் வாங்கும் கைகளை நான் பார்த்துக் கொண்டே வளர்ந்திருக்கிறேன். சிலர் கைகள் நடுங்கும். சிலர் என் கண் முன்னேயே நேராக கடன்காரர்களுக்குக் கொடுக்கும்படி சொல்லி விடுவார்கள். நோயுற்ற சிலரின் சம்பளத்தை நான் அவர்கள் வீட்டுக்கே சென்று கொடுத்து வர நேரிடும். விபத்தில் இறந்து விட்டவர்களின் கடைசி மாத சம்பளத்தை, மேலும் சில ஆயிரங்கள் சேர்த்து அவர்களின் வீட்டுக்கு சென்று கொடுத்து வந்திருக்கிறேன்.
இந்த வேலை எனக்குத் தொழிலாளர்களுடனான நேரடித் தொடர்பை ஏற்படுத்தியது. ஒரு மாத சம்பளம் என்பது ஒரு குடும்பத்துக்கு எத்தனை முக்கியம் என்பதை நான் முழுவதுமாக உணர்ந்து கொள்ள நேரிட்டது. நைனா, இந்த வேலையை திட்டமிட்டு எனக்குக் கொடுத்தார் என்று நினைக்க வில்லை. ஆனால், ஒரு நிறுவனத்தை நடத்தும் முதலாளியாக இருப்பவரின் முதல் கடமை, தனது ஊழியர்களுக்கான சம்பளத்தை சரியாகவும், முறையாகவும் கொடுப்பது என்பதை நான் இங்குதான் கற்றுக் கொண்டேன்.
அன்று முதல், இன்று வரை ஏறக்குறைய முப்பத்தி இரண்டு வருடங்கள் எனது வாழ்வில் நான் தவறாமல் செய்து வந்த செயல், ஒவ்வொரு மாதத்துக்குமான சம்பள செலவுக்கு திட்டமிட்டு, அதற்கான ஏற்பாடுகளை செய்வது. நான் கல்லூரியில் படிக்கும் போது கூட, அவ்வப்போது ஊருக்கு வந்து இந்த வேலைகளை செய்து விட்டுச் செல்வது வழக்கம். எனது தந்தை இறந்த ஆயிரத்து தொள்ளாயிரத்து தொண்ணூறாம் வருடம் முதல் இன்று வரை அந்தப் பொறுப்பு முழுவதுமாக எனதாகி விட்டது.
என்றேனும், அரிதாக எனக்கு மனச் சோர்வு ஏற்படும் சமயத்தில் கூட, இத்தனை தொழிலாளர்கள் குடும்பம் நம்மைச் சார்ந்து இருக்கிறது என்ற எண்ணம், எனது வாழ்வின் ஒவ்வொரு கடினமானக் கட்டத்தையும் தாண்டி வர உதவியிருக்கிறது. எங்கள் நிறுவனங்கள் சார்ந்த, ஒரு பெரிய குடும்பத்தை முன் நின்று நடத்தி வருபவன் என்பதில் எப்போதுமே எனக்கு பெருமிதம் உண்டு.
இன்று ஆனந்த விகடனில் இருந்து வந்திருக்கும் எனது உழைப்பிற்கான இந்த சன்மானம் எனக்கு சொல்ல இயலாத ஆனந்தத்தை அளிக்கிறது. எங்கள் தொழில் நிறுவனங்கள் மற்றும் கல்வி நிறுவனங்களில் ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்டோர் சம்பளம் பெறுகின்றனர். நானே பல இளைஞர்கள் படிப்பதற்கு உதவி செய்து, அவர்களுக்கு வேலையும் கொடுத்து இருக்கிறேன். அவர்கள் தங்களின் முதல் சம்பளத்தை வாங்கும் போது எத்தனை பெருமிதமாக உணர்ந்திருப்பார்கள் என்பதை இன்றுதான் நான் அனுபவப் பூர்வமாக உணர்கிறேன்.
எனது நண்பர்கள், மாணவர்கள் என இன்னும் எத்தனையோ பேர் பல்வேறு நிறுவனங்களில் பணி புரிந்து, தங்கள் உழைப்புக்கும் திறமைக்குமான சம்பளத்தை பெறும் போது அவர்களுக்குக் கிடைக்கும் பெருமிதத்தின் ஒரு துளி இப்போது முதல் முறையாக இத்தனை வயதுக்குப் பிறகு, எனக்கும் கிடைத்திருக்கிறது. இதை சாத்தியப் படுத்தியது எனது வாசிப்பும், அதன் வாயிலாக வந்த எழுத்தும்.
எனது முதல் சிறுகதையை முதன் முதலில் படித்துப் பார்த்து, அதில் ஒரு கதை உள்ளது என அடையாளம் கண்டு கொண்ட நண்பர்கள் பவா.செல்லதுரை ஷைலஜாவுக்கும், எனது கதையை தேர்வு செய்து பிரசுரித்த ஆனந்த விகடனின் ஆசிரியர் குழுவிற்கு எனது நன்றிகள்.
இப்போது எனது கையில் இருக்கும் ரூ.3000 க்கான காசோலை பல கோடிகளுக்கு மதிப்புள்ளதாக தெரிகிறது. என் சந்தோஷத்தைப் பார்த்து, இதை அப்படியே ஒரு ஃப்ரேம் போட்டு வைத்துக் கொள்ளச் சொல்லி நண்பர்கள் ஆலோசனை தருகின்றனர். செய்யலாம்தான்! ஆனந்த விகடன் ஆசிரியர் திரு. பாலசுப்ரமணியம், தமிழக அரசிடம் இருந்த நட்ட ஈடாகப் பெற்ற ஆயிரம் ரூபாய்க்கான காசோலையை அப்படி செய்து வைத்திருக்கிறார் என்று சொல்வார்கள். பத்திரிக்கை உலகின் பிதாமகரான அவரது பெயர் வேறு, இந்தக் காசோலையில் இருக்கிறது.
அப்படியெல்லாம் செய்ய இது ஒரே ஒரு முறை நடக்கும் சம்பவம் அல்ல. இன்னும் பல கதைகளை எழுதி, இன்னமும் பல சன்மானங்கள் உங்களுக்கு வரப் போகிறது என்கிறார் பவா.செல்லதுரை. ஒரு வேளை அப்படியும் நடக்கலாம். எப்படி இருந்தாலும், இது எனது திறமைக்கும், சில மணி நேர உழைப்பிற்க்குமான ஊதியம். அதில் எனக்கு அளவற்ற மகிழ்ச்சியும், பெருமிதமும் ஏற்படுகிறது.
அதே உற்சாகத்தில், எனது மகனிடம் உனக்கு என்னவெல்லாம் வேண்டும்? வாங்கித் தருகிறேன் என்று சொன்னேன். ஒவ்வொன்றாக யோசித்து ஒரு பட்டியல் கொடுத்துள்ளான். அவன் கொடுத்திருக்கும் பட்டியலை பூர்த்தி செய்ய, நான் இன்னும் ஏழாயிரத்து நானூற்று ஐம்பது சிறுகதைகள் எழுத வேண்டும். அத்தனையும் ஆனந்த விகடனில் வெளி வரவேண்டும். அத்தனை காசோலைகளையும் நான் மாற்றி பணமாக்குவதற்குள், தற்போதைய விலைவாசியும், பணவீக்கமும் மேலும் உயராமல் இருக்க வேண்டும்.
பார்க்கலாம்.
1.எனது முதல் சிறுகதை ‘சைக்கிள் டாக்டர்’ ஆனந்த விகடனில் வெளிவந்து, அதற்கான சன்மானத்தைப் பெற்ற போது, உணர்ச்சிப் பூர்வமாக எழுதப் பட்ட கட்டுரை இது. எப்படியே, தவறிப் போய் டிராஃப்டிலேயே சிக்கிக் கொண்டு, இப்போது வெளியே வருகிறது.
2.எனது அடுத்த சிறுகதையும் ‘கெட்டக் குமாரன்’ ஆனந்த விகடனில் வெளிவந்து சில மாதங்களாகி விட்டன. எனவே, இன்னும் எழுத வேண்டியிருப்பது ஏழாயிரத்து நானூற்று நாற்பத்தி ஒன்பது மட்டுமே.